Van alá xa unhas semanas e aquí estou, de volta en Compostela, sentado diante do computador coas miñas babuchas de Tafraout.O cheiro a coiro de cabra non me parecía mal alí; e aquí xa me afixen e póñoas con moito agarimo. Traenme ao maxín moitas boas lembranzas: o acougo dos riads de Marrakech fronte a ensarillada medina, o té doce á menta na kasbah dun gobernador árabe e os seus irmáns no Atlas, durmir nas haimas do Sahara cos tuareg, quecer os pes despois das camiñadas pola neve nos montes de cedros de Azrou, a caloriña bérber dos Taghda na súa Kasbah Itran no val das Rosas... e tamén a chegada -todo fachendoso- con elas postas ao aeroporto da Lavacolla.
Foron un signo de identidade e de integración. Alá por onde estaba preguntábanme con interese '-Les babuches?', '-de Tafraout.' dicía eu, e a seguir a conversa do cosido á mán, das solas de pneumático, canto che costaron, as cores (amarelas para os homes, vermellas para as mulleres) ... había quen mas collía para ollalas polo miudo ...e confirmar '-Zuíin' (Boas).
No corazón bereber do Anti Atlas, na "casa tradicional" da aldea de Oumesnat -a carón de Tafraout- acollíanos Mohamed e Rachid, dous irmáns orgullosos da súa terra e da súa cultura. Estabamos os vinte e tantos do grupo de fotografía de Biodiversidade Virtual a voltas co noso roteiro naturalista polo sur de Marrocos e moramos alí dúas noites. Cóstame describir a calidade que teñen no trato humano, se cadra unha mestura de agarimo, acougo, ledicia, sinceridade... que sei eu? o caso é que estabamos abraiados coa casa, na casa, cos paseos pola ribeira de palmeiras, coa súa música, co xantar, coa conversa ...con todo.
Viñamos de Sidi Ifni e xa experimentaramos ese especial trato, se cadra pensamos que era cousa da particular relación daquel lugar con España, o idioma e esas cousas... Día a día, despois de Mohamed e Rachid en Oumesnat e outros encontros, fumos acreditando -e sobretodo eu que fiquei alí dúas semanas máis- que a xente alí é así.
